Tynkowanie ścian - popularne rozwiązania

Tynk to warstwa zaprawy znajdująca się na ścianach zewnętrznych i wewnętrznych, a także sufitach i innych elementach architektonicznych budynku. W sprzedaży tynki występują jako suche mieszanki, które należy połączyć z wodą w określonych proporcjach lub w postaci mokrej masy, którą przed użyciem trzeba tylko wymieszać. Dostępne są też tzw. suche tynki, czyli płyty gipsowo-kartonowe lub gipsowo-włóknowe, które mocuje się na obrabianej powierzchni za pomocą kleju lub na przytwierdzonym do ściany ruszcie, wykonanym z profili aluminiowych, za pomocą wkrętów. W przypadku ścian zewnętrznych do podstawowych zadań tynku należy ochrona powierzchni przed niekorzystnym działaniem czynników atmosferycznych, zabezpieczenie przed ogniem, wilgocią i uszkodzeniami mechanicznymi, ale także nadanie poszczególnym elementom budynku estetycznego wyglądu, z kolei w przypadku ścian wewnętrznych i sufitów jest to ochrona murów przed negatywnym działaniem pary wodnej gromadzącej się w niektórych pomieszczeniach i ogniem.

Jakimi właściwościami powinien charakteryzować się dobry tynk?

Dobrej jakości tynk musi być przede wszystkim trwały. Oznacza to, że powinien dobrze trzymać się powierzchni, na którą został nałożony, być odporny na pęknięcia i zarysowania, a także nie odbarwiać się i nie odwarstwiać od muru. Aby spełniał te wymagania, powinien być właściwie dobrany do technologii, z jakiej został wykonany mur czy warstwa docieplenia, a także posiadać odpowiedni współczynnik przewodzenia ciepła, paroprzepuszczalności oraz hydrofobowości, czyli zdolności do odpychania cząstek wody od powierzchni.

Podział tynków

Biorąc pod uwagę wszystkie tynki dostępne na rynku, najogólniej możemy podzielić je ze względu na:

• miejsce ich zastosowania – tynki zewnętrzne i wewnętrzne,
• sposób przygotowania zaprawy – przygotowywane na budowie lub gotowe masy tynkarskie,
• rodzaj zaprawy - sucha lub mokra,
• liczbę warstw, jaką należy położyć, aby uzyskać zadowalający efekt końcowy,
• technikę wykonania - sposób wykończenia powierzchni, np. filcowa lub wypalana,
• rodzaj podłoża, na którym aplikujemy masę tynkarską.

W przypadku domków jednorodzinnych najczęściej wykonywane są tynki tradycyjne, których grubość standardowa na ścianach wewnętrznych wynosi 10 mm, a na zewnętrznych 20 mm lub tynki cienkowarstwowe o grubości od 1 do 3 mm. Te drugie powszechnie stosowane są w przypadku dociepleń elewacji wykonanych z wełny mineralnej lub styropianu, ale często też spotkać je można w postaci dekoracji na ścianach wewnętrznych.

Tynki tradycyjne - mineralne

Przed wiekami przygotowywano je z dostępnych w okolicy budowy surowców, takich jak wapno, żwir, piasek i woda, tworząc tzw. zaprawy wapienne, jednak wraz z rozwojem produkcji cementu zostały one zastąpione, w zależności od proporcji podstawowych składników, przez zaprawy wapienno-cementowe lub cementowo-wapienne. Współcześnie masy tynkarskie produkuje się w fabrykach, w ścisłym reżimie technologicznym, a ich właściwości, takie jak plastyczność, przyczepność, czas schnięcia, itp. są stale ulepszane. Tynki mineralne stosuje się zazwyczaj w przypadku murów wykonanych w technologii tradycyjnej: z ceramiki wypalanej, elementów wapienno-piaskowych, bloczków betonowych.

W zależności od rodzaju spoiwa, tynki tradycyjne dzielimy na:

Tynki wapienne - to rodzaj zaprawy murarskiej składającej się z wapna gaszonego (zwykle suchogaszonego), wody i kruszywa (np. piasku, żwiru lub rozdrobnionego marmuru). Sprzedawane są w workach jako gotowy produkt, który przed użyciem należy rozrobić z wodą. Tynki wapienne z powodzeniem mogą być stosowane wewnątrz budynku na suchych i oczyszczonych podłożach mineralnych, bez konieczności używania gruntów zwiększających ich przyczepność do muru. Ze względu na właściwości wapna charakteryzują się dobrą przepuszczalnością pary wodnej i dwutlenku węgla, a także są świetnym regulatorem wilgotności w pomieszczeniach – przyjmują wilgoć, gdy mamy do czynienia z jej nadmiarem, a oddają, kiedy powietrze w pomieszczeniu staje się zbyt suche. Posiadają współczynnik pH ≥ 12, co praktycznie eliminuje ryzyko rozwoju grzybów i pleśni, dlatego są szczególnie polecane dla alergików. Tynki wapienne ułatwiają też utrzymanie czystości w pomieszczeniach, ponieważ nie ładują się elektrostatycznie i nie przyciągają zanieczyszczeń. Co więcej, posiadają zdolność akumulacyjną ciepła, co chroni pomieszczenia latem przed przegrzaniem. Ich niewątpliwą zaletą jest zdolność do samonaprawiania się powłoki i usuwania mikropęknięć. Tynki wapienne posiadają długi czas wiązania i tym samym dłuższy czas obrabiania, co jest korzystne z punktu widzenia wykonawców. Do wad tynku wapiennego należą: mała odporność na uszkodzenia mechaniczne, czasochłonne nakładanie tynków oraz fakt, że bez substancji hydrofobizującej nie należy stosować ich w pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności.

Tynki cementowo-wapienne - to najczęściej stosowany rodzaj tynków tradycyjnych zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz budynków. Tynk cementowo-wapienny to mieszanka cementu, piasku, wody, wapna budowlanego oraz dodatków uszlachetniających. Z powodzeniem może być on stosowany na zewnątrz i wewnątrz budynków na oczyszczonych podłożach, takich jak: cegły i pustaki ceramiczne, beton komórkowy, cegły i pustaki wapienno-piaskowe, cegły i pustaki keramzytowe czy płyty gipsowe. Tynk ten może być ostatecznym wykończeniem powierzchni (tynk zacierany) lub jednowarstwowym podkładem pod gładź, sztablaturę czy tynk cienkowarstwowy. Tynk cementowo-wapienny można nakładać ręcznie lub maszynowo na podłoże o wilgotności nie większej niż 3%, a tynkowanie może się odbywać jedno- lub wielowarstwowo. Największą zaletą tynku cementowo-wapiennego jest to, że może być on stosowany zarówno w pomieszczeniach suchych jak i wilgotnych, a także na zewnętrznych ścianach budynku. Dzięki zawartości wapna posiada dużą odporność na korozję biologiczną, z kolei dzięki zawartości cementu na uszkodzenia mechaniczne. W jego składzie często zawarte są domieszki hydrofobizujące (powstrzymujące wchłanianie wody), napowietrzające, uszlachetniające, poprawiające przyczepność oraz spowalniające lub opóźniające wiązanie. Wadą tego tynku jest długi czas schnięcia, tj. ok. 30 dni, co wydłuża cykl pracy na budowie.

Tynk cementowy - to zaprawa o dość wąskim zakresie stosowania, niezawierająca wapna. Cechuje się wysoką wytrzymałością na uszkodzenia i wodoodpornością, dlatego stosowany jest w miejscach, w których mury mają duży kontakt z wilgocią, takich jak: fundamenty, cokoły czy piwnice. Charakteryzuje się niską paroprzepuszczalnością i dużą rozszerzalnością cieplną i może być warstwą podkładową pod tynk cementowo-wapienny. W układzie warstwowym tynku jego każda kolejna warstwa powinna być cieńsza od poprzedniej, dzięki czemu unikniemy spękań.

Tynk gipsowy - to masa tynkarska, której bazę stanowi gips budowlany lub gips tynkarski wzbogacona o modyfikatory i wypełniacze poprawiające jej parametry, takie jak elastyczność, urabialność, przyczepność, czas wiązania itp.). W składach część tego typu mieszanek znaleźć można także dodatek z perlitu, który poprawia ich współczynnik przewodzenia ciepła. Powierzchnia tynku gipsowego jest bardzo równa i gładka, a gips stanowiący jego główny składnik wpływa na regulację wilgotności w pomieszczeniu, co ma korzystny wpływ na panujący w nim mikroklimat. Głównymi zaletami tynku gipsowego są mała hydroskopijność, dobra izolacyjność cieplna, wysoka odporność na ogień (gips podczas kontaktu z ogniem wydziela parę wodną) oraz niewielki opór dyfuzyjny, czyli dobra przepuszczalność pary wodnej, z kolei wśród jego największych wad wymienić należy słabą odporność na działanie wilgoci, która powoduje spadek wytrzymałości oraz odkształcenie powierzchni oraz dużą wrażliwość na uderzenia większości rodzajów tynków gipsowych, choć obecnie na rynku dostępne są też odmiany o większej odporności. Tynki gipsowe przed nałożeniem ich na powierzchnię, wymagają jej zagruntowania jednym z dwóch rodzajów gruntów - w przypadku powierzchni porowatych (chłonnych) - preparatem głęboko penetrującym, z kolei w przypadku powierzchni gładkich, o małej przyczepności - gruntem z piaskiem kwarcowym. Tynki gipsowe sprzedawane są w postaci suchych mieszanek, które przed użyciem należy wymieszać w odpowiednich proporcjach z wodą.

Tynk wapienno–gipsowy – to zaprawa gipsowa z dodatkiem wapna, które redukuje zmiany objętości gipsu przy wahaniach wilgotności, zmniejsza rdzewienie elementów stalowych zatopione w tynku, a także polepsza urabialność i opóźnia wiązanie masy. Tynk wapienno-gipsowy, w porównaniu z tynkami wapiennymi, ma bardziej estetyczny wygląd i wyższą wytrzymałość na uderzenia. Podobnie jak tynki wapienne i gipsowe, może być stosowany tylko wewnątrz budynku.

Tynki cementowo-gliniane - to zaprawy wykonane z tłustej zaprawy składającej się z cementu, gliny i piasku w proporcjach - odpowiednio - 1:2:3 lub 1:2:4 i zatarte na gładko. Tynki te nie przepuszczają wody, są trwalsze od tynków cementowo-wapiennych i mogą służyć np. jako przeciwwilgociowa izolacja ścian piwnicznych i cokołów. Posiadają dobrą urabialność, a ich proces twardnienia przebiega znacznie szybciej niż w przypadku tynków cementowo-wapiennych. Tynk tego typu może być stosowany zarówno wewnątrz, jak i zewnątrz budynku.

Dodatkowo tynk tradycyjny występuje, jako tynk ciepłochronny. Jest to zmodyfikowana odmiana tradycyjnej zaprawy tynkarskiej o mniejszym współczynniku przewodzenia ciepła, ponieważ do mieszanki dodano izolator, czyli materiał o małej przepuszczalności cieplnej, np. perlit. Tynk ciepłochronny stosowany jest zwykle na ściany zewnętrzne jednowarstwowe. Warto też pamiętać, że od 1 stycznia 2021 roku znacznie zaostrzone zostały kryteria dotyczące m.in. izolacyjności ścian zewnętrznych, a co za tym idzie, jeśli planowaliśmy budowę budowę domu w systemie muru jednowarstwowego, zastosowanie zaprawy ciepłochronnej może zmniejszyć jego grubość nawet o kilka centymetrów.

Podział tynków tradycyjnych ze względu na liczbę warstw nanoszonych kolejno na podłoże i różniących się właściwościami:

• Tynk jednowarstwowy – uzyskuje się przez naniesienie tynku bezpośrednio na podłoże. Do zapraw tego typu zaliczamy np. tynki gipsowe.
• Tynk dwuwarstwowy – składają się z warstwy podkładowej, czyli tzw. obrzutki oraz warstwy narzutu (docelowej warstwy tynku). Obrzutka, czyli tzw. szpryc, jest zaprawą cementową o rzadkiej konsystencji wzmacniającą przyczepność tynku do podłoża.
• Tynk trójwarstwowy - składa się z obrzutki, narzutu oraz gładzi. Gładź, czyli tzw. szlichtę, nakłada się po związaniu warstwy narzutu, a jej grubość wynosi zaledwie 2-3 mm.

Rodzaje tynków tradycyjnych ze względu na technikę wykonania i wynikający z niej stopień wygładzenia powierzchni:

Tynk surowy rapowany (kat. 0) – to tynk jednowarstwowy, tzw. rapówka, która ma uszczelniać pory fug znajdujących się między bloczkami betonowymi bądź cegłą i stanowi zabezpieczenie przed przedostawaniem się do murów wody i wilgoci. Do tego rodzaju obrzutki stosuje się zaprawę o rzadkiej konsystencji, którą narzuca się na powierzchnię za pomocą kielni. Tynk surowy rapowany stosuje się wszędzie tam, gdzie nie jest wymagana gładka powierzchnia, a uszczelnienie.

Tynk surowy rapowany (kat. I) – od opisanej powyżej kat. 0 różni się tym, że jego powierzchnia jest bardziej szczelna i można ją nieco wyrównać.

Tynk surowy rapowany (kat. Ia) – tak jak w przypadku kategorii 0 i I, jest to tynk o rzadkiej konsystencji, którego zadaniem jest uszczelnienie porów fug znajdujących się między bloczkami betonowymi bądź cegłą. Tynk surowy rapowany kat. Ia również narzuca się kielnią, ale dodatkowo wygładza się go drewnianą pacą, dzięki czemu uzyskujemy szorstką powierzchnię, która może stanowić podkład pod izolację przeciwwilgociową i termiczną fundamentów.

Tynk pospolity (kat. II) - jest to tynk dwuwarstwowy z obrzutką o grubości 3-4 mm oraz narzutem 8-15 mm. Narzut zaciera się pacą, a tynk stosuje się najczęściej w np. w pomieszczeniach gospodarczych, mało reprezentatywnych, gdzie powierzchnia ścian nie musi być idealnie gładka.

Tynk pospolity (kat. III) - to tynk trójwarstwowy składający się z obrzutki, narzutu oraz gładzi o grubości ziarna 2-3 mm. Jego powierzchnia jest gładka.

Tynk doborowy (kat. IV) – to tynk trójwarstwowy z gładzią o znacznie drobniejszym ziarnie niż w przypadku tynku pospolitego kat. IV. Do kategorii tej należą też tynki filcowane. Po związaniu gładzi nananosi się na nią tłustą zaprawę i zaciera filcem, dzięki czemu powierzchnia staje się gładka i nie widać na niej ziaren piasku.

Tynk wypalany – jest to tynk trójwarstwowy składający się z obrzutki, narzutu oraz warstwy gładzi. Podczas zacierania gładzi stalowymi packami, powierzchnię posypuje się cementem pomieszanym z drobnym piaskiem, a w ostatnim stadium prac pyłem cementowym i przy pomocy pędzla pokrapia się wodą. Po długim zacieraniu uzyskuje się zupełnie gładką, szczelną i połyskującą powierzchnię, a wykończony w ten sposób tynk charakteryzuje się dużą wodoszczelnością.

Tynk cienkowarstwowy

Technologia tynku cienkowarstwowego (grubość 2 - 6 mm) została stworzona na potrzeby systemu docieplenia ścian zewnętrznych z warstwą izolacyjną wykonaną ze styropianu lub wełny. Dawniej w systemach dociepleń elewacji stosowano tynki tradycyjne, które były zbyt ciężkie (ok. 15 – 20 kg) i stwarzały problemy z bezpiecznym zakotwieniem systemu docieplenia do ścian budynku, dlatego z biegiem lat zastąpiły je tynki cienkowarstwowe, które mają znacznie mniejszą wagę (2,2 - 3,5 kg/m2 w zależności od gramatury) oraz dają znacznie większe możliwości aranżacji ścian zewnętrznych budynku. Ze względu na walory estetyczne oraz łatwość i szybkość ich nakładania z czasem zaczęto je stosować nie tylko w systemach dociepleniowych BSO (ETICS), ale także na mury i otynkowane ściany zarówno na zewnątrz budynku, jak i wewnątrz.

Rodzaje tynków cienkowarstwowych:

Tynk mineralny

Jest to sucha mieszanka cementu, kruszywa oraz dodatków uszlachetniających, która po rozrobieniu z odpowiednią ilością wody, jest gotowa do nakładania na wcześniej zagruntowaną ścianę. Dostępne gramatury ziarna: 1,5mm, 2,0 mm, 2,5 mm, 3,0 mm. Tynk te dostępne są o fakturze baranka lub kornika (drapany), zwykle w kolorze białym lub szarym i choć niektórzy producenci mają w swojej ofercie tynk w kolorach jasnych, pastelowych, to większość z nich zaleca późniejsze malowanie ich na wybrany kolor.

Zalety:

• Uniwersalność - przeznaczony do nakładania na rozmaitych podłożach - beton, tynk cementowo-wapienny, płyta karton-gips itd., zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz budynków. Może być stosowany przy dociepleniach styropianem oraz wełną mineralną.
• Paroprzepuszczalność - stawia mały opór dyfuzyjny w porównaniu z tynkami produkowanymi na bazie żywic. W praktyce oznacza to, że skutecznie przepuszcza parę wodną, dzięki czemu może być stosowany zarówno na wełnę mineralną, jak i tynk tradycyjny.
• Niepalność – tynk zapobiega rozprzestrzenianiu się ognia.
• Duża odporność na korozję biologiczną – po rozrobieniu z woda, masa tynkarska mineralna na odczyn alkaliczny, który stanowi skuteczną barierę dla rozwoju alg, grzybów, bakterii i innych mikroorganizmów.

Wady:

• Niska odporność na uderzenia.
• Podatność na zabrudzenia – brud niestety wnika w strukturę tynku, przez co silnie zabrudzona elewacja po czyszczeniu może wymagać ponownego malowania.
• Konieczność malowania farbami – woda, wnikając w otwarte pory tynku, zmienia jego barwę na ciemniejszą, dlatego każdy tynk mineralny po nałożeniu powinno się pomalować. Należy przy tym pamiętać, że musi to być farba paroprzepuszczalna.
• Mała elastyczność i konieczność rozrobienia z wodą – przygotowanie gotowej masy wymaga dodania odpowiedniej ilości wody. Źle dobrane proporcje mogą skutkować zmianą koloru i właściwości tynku.
• Krótki czas do zużycia - przygotowaną masę tynkarską należy niezwłocznie i sprawnie nakładać na ścianę. W przypadku zaschnięcia nie wolno jej ponownie rozrabiać z wodą.

Tynk akrylowy

To gotowa do użycia, barwiona masa dyspersyjno-polimerowa. Dostępne faktury to baranek i kornik (drapany), a gramatury kruszywa to 1,5mm, 2,0 mm, 2,5 mm, 3,0 mm.

Zalety:

• Nieograniczona kolorystyka – tynk można barwić na dowolne kolory, ale należy pamiętać, że ciemne barwy nagrzewają się do naprawdę wysokiej temperatury, przez co nie tylko blakną, ale tynk może też popękać.
• Duża odporność na uderzenia.
• Duża elastyczność - powierzchnia elewacji bez mikropęknięć.
• Dobra przyczepność do podłoża – pod warunkiem, że przed jego nałożeniem na powierzchni zastosujemy preparat gruntujący z piaskiem kwarcowym.
• Odporność na rozwój glonów, mchów oraz porostów – dotyczy to jednak tych tynków, które posiadają w swoim składzie specjalny dodatek, tzw. biocyd, dlatego przed zakupem należy to sprawdzić.

Wady:

• Niska paroprzepuszczalność – tynk akrylowy nie nadaje się do stosowania w systemach docieplenia ścian zewnętrznych opartych na wełnie mineralnej, ponieważ doprowadzi on do skraplania się pary wodnej na znajdującej się pod nim wełnie, co w konsekwencji spowoduje jego odspojenie,
• Szybko się brudzi – powierzchnia tynku akrylowego przyciąga kurz i inne zabrudzenia, przez co wymaga częstego czyszczenia.
• Mała odporność na działanie promieni UV, przez co elewacja pokryta tynkiem akrylowym jest mniej trwała.

Tynk silikatowy

to gotowa do użycia masa, której spoiwem jest szkło wodne uzupełnione odpowiednimi żywicami syntetycznymi. Dostępne faktury tynku to baranek i kornik (drapany), a gramatura kruszywa: 1,5mm, 2,0 mm, 2,5 mm, 3,0 mm.

Zalety:

• Uniwersalność – tynk może być stosowany w systemach docieplenia elewacji wykonanych zarówno ze styropianu, jak i wełny.
• Odporność na niekorzystne działanie czynników atmosferycznych.
• Odporność na rozwój mikroorganizmów, pleśni i grzybów – posiada odczyn zasadowy, który stanowi skuteczną barierę dla rozwoju różnego rodzaju mikroorganizmów.
• Wysoka paroprzepuszczalność.

Wady:

• Dostępny jedynie w pastelowych kolorach – podobnie jak tynk mineralny na spoiwie cementowym.
• Trudny w aplikacji – tynk powinien być nakładany w temperaturze od +10oC do +25oC i wilgotności do 80%, a podczas jego schnięcia pogoda powinna być stała, ponieważ wszelkie jej gwałtowne zmiany mogą spowodować przebarwienia elewacji.
• Trudności z usunięciem zabrudzeń powstałych podczas nakładania tynku silikatowego – jeśli odpowiednio nie zabezpieczymy elementów, których nie zamierzamy tynkować, możemy mieć spory problem z ich wyczyszczeniem.
• Nieco większa nasiąkliwość tynku silikatowego – oznacza to trudności z usunięciem zabrudzeń, które mogą wniknąć w strukturę tynku.

Tynk silikonowy

To masa tynkarska, w której spoiwem są żywice silikonowe. Powszechnie uważa się, że tynk ten jest najlepszym tynkiem cienkowarstwowym, posiadającym wszystkie ich zalety i jednocześnie wolnym od ich wad.

Zalety:

• Uniwersalność – może być stosowany zarówno na wełnie mineralnej, jak i na styropianie oraz na większości podłoży stosowanych w budownictwie.
• Wysoka odporność na glony i grzyby – dzięki dodatkowi aktywnych substancji biologicznych, tynk silikonowy wykazuje się dużą odpornością na powstawanie nieestetycznych grzybów i glonów.
• Wysoka odporność na uszkodzenia – jest to zaleta, którą warto docenić w zmieniającym się obecnie klimacie. Częste burze, silne wiatry i gradobicia nie będą Ci straszne, jeśli zdecydujesz się na tynk silikonowy.
• Wysoka paroprzepuszczalność – gwarantuje to odprowadzenie wilgoci z warstwy pod tynkiem.
• Duża hydrofobowość - podczas deszczu woda nie wsiąka w tynk, a spływa wraz z brudem po elewacji.
• Wysoka elastyczność – powłoka tynku nie pęka np. na skutek działania wysokich temperatur czy uderzeń.
• Duża odporność na promienie UV – kolory ze wszystkich stron elewacji pozostaną na długo takie same.
• Niepalny.

Dodatkowo na rynku dostępne są jeszcze tynki hybrydowe silikonowo-silkatowe, które nazywa się skrótem SiSi. Ich właściwości zależą od wzajemnych proporcji składników i jeśli zdecydujemy się na ten typ tynków, warto dokładnie zapoznać się z kartą techniczną konkretnego produktu.

Tynk mozaikowy

To starannie dobrana kompozycja wysokiej jakości kolorowych kruszyw połączonych żywicą. Tynki mozaikowe stosowane są głównie do ochrony cokołu budynku, ale także jako dekoracje różnych elementów wewnątrz budowli (lamperie na korytarzach i klatkach, słupy, itp.).

Zalety:

• Wysokie walory dekoracyjne wielobarwnej kompozycji mozaiki – w przeciwieństwie do innych tynków cienkowarstwowych, kruszywo jest widoczne i posiada ciekawą fakturę.
• Duża odporność na uderzenia i inne uszkodzenia mechaniczne.
• Wysoka odporność na niekorzystne działanie warunków atmosferycznych, takich jak deszcz, śnieg, mróz, duże nasłonecznienie.
• Łatwe do czyszczenia – wystarczy woda i szczotka.
• Duża paleta kolorów - może to być zarówno kruszywo jednobarwne, ale też wielobarwne, dzięki możliwości zastosowania większej ilości kruszyw w jednej kompozycji.

Wady:

• Wysoka cena.
• Stosunkowo niska przepuszczalność pary wodnej.

Tynk szlachetny

Mianem tym określa się grupę zapraw o wysokim standardzie wykończenia, do których zalicza się:

• Sztablaturę, czyli wyprawę dwuwarstwową wykonaną z mieszaniny gipsu z ciastem wapiennym.
• Stiuki, czyli elementy dekoracyjne o gładkiej i błyszczącej powierzchni, wykonane z zaprawy gipsowej lub wapienno-gipsowej z dodatkiem pyłu marmurowego lub drobnoziarnistego piasku, dzięki czemu mogą imitować marmur lub surowy beton.
• Sgraffitto - wykonuje się je nakładając dwie lub więcej warstw tynku i następnie zeskrobuje się fragmenty warstw wierzchnich, uzyskując w ten sposób ciekawe i oryginalne kompozycje.
• Sztukateria – gotowe odlewy gipsowe z dodatkiem listew i pilastrów.

Wymienione powyżej technologie tynków szlachetnych są już rzadko stosowane w budownictwie, ponieważ współcześnie na szeroką skalę produkowane są imitacje marmuru, trawertynu, piaskowca, surowego betonu, betonu architektonicznego, reliefu czy rdzy na bazie akrylowego tynku cienkowarstwowego. Masy tego typu nakłada się na tynk tradycyjny lub płyty gipsowo-kartonowe. Są łatwe do nakładania, a efekt końcowy zależy z reguły od sposobu nakładania i wykończenia, czy też inwencji twórczej wykonawcy.

Podsumowanie

Odpowiednio dobrany tynk ma znaczący wpływ nie tylko, jeśli chodzi o estetykę wykończenia domu, ale jest też ważny, jeżeli zależy nam na ochronie jego murów zarówno od wewnątrz, jak i zewnątrz. Jeżeli wiesz już, które rozwiązanie sprawdzi się najlepiej w przypadku Twojego domu, zachęcamy do zapoznania się z pozostałymi materiałami dotyczącymi tynkowania, które znajdziesz w naszym serwisie. Opisaliśmy w nich między innymi błędy popełniane najczęściej podczas tynkowania, przedstawiliśmy kilka istotnych faktów i obaliliśmy mity dotyczące tego etapu prac, a także przedstawiliśmy przybliżone koszty związane z wyborem poszczególnych rodzajów tynku.